مسیر رسیدن به موفقیت مسیر تنهایی است

تاریخ انتشار: ۱۴ مهر ۱۴۰۲

بازدید: 987 بازدید

مسیر رسیدن به موفقیت می‌تواند خیلی سخت باشد. لازم است این راه را تنهایی طی کنید. این مسیر، مسیر هر کسی نیست.

آن‌هایی که از دیگران و کلیشه‌های جامعه تبعیت می‌کنند هیچ‌وقت نخواهند فهمید که واقعاً که هستند. آن‌ها هویت فردی مستحکمی ندارند و لذا هیچ‌گاه در مسیر رسیدن به موفقیت قرار نخواهند گرفت.

فقط آن‌هایی که از روش‌های خاص خود تبعیت می‌کنند پتانسیل‌های واقعی خود را کشف خواهند کرد.

پرندگانی که بال‌های قوی‌تری دارند تنهایی پرواز می‌کنند. آن‌هایی هم که تنهایی در مسیری گام برمی‌دارند اراده‌ی قوی‌تری دارند. بقیه‌ی مردم دنیا نیاز دارند تا برای نجات خود از دیگران تبعیت کنند. این گروه از مردم همیشه نیاز به تأیید و توجه دیگران دارند.

فردی که اراده‌ی قوی و هدفی روشن دارد کسی است که هویت فردی مستحکمی دارد. چنین در خلوت و تنهایی آرامش بیشتری دارد.

البته این گفته به این معنا نیست که فقط آن‌هایی که آدم‌های ضعیفی هستند نیاز به کمک و حمایت دیگران دارند. همچنین به این معنا هم نیست که حتماً باید مسیر رسیدن به موفقیت را بدون کمک دیگران طی کرد.

در این‌جا صحبت از زمانی است که در نقطه‌ای از مسیر زندگی خود احساس می‌کنید وارد حیطه‌ای شده‌اید که برای شما ناشناخته است. در چنین جایی باید بتوانید تنهایی راه رسیدن به موفقیت را طی کنید. توقف نکنید. فکر نکنید چون تنها هستید لزوماً گم شده‌اید. شاید چون تنها هستید یعنی اینکه راه اصلی خودتان را پیدا کرده‌اید.

زمانی می‌رسد که به خوبی متوجه می‌شوید که از اینجا به بعد را نمی‌توانید روی دیگران هیچ حسابی باز کنید. اگر بخواهید همچنان همراهی و همدلی جمع را داشته باشید، باید از مسیر منصرف شوید. و در مقابل، اگر می‌خواهید موفقیت بزرگ‌تری در زندگی به دست آورید، لاجرم تنهایی را بپذیرید.

آدم‌های موفق قدم در راه‌های نرفته می‌گذارند. مسیر رسیدن به موفقیت، مسیر تنهایی است.

این مسیر متعلق به افرادی است که به خودشان ایمان دارند. در این مسیر شما به کسانی که شما را باور نداشته باشند، نیاز ندارید: کسانی که حتی خودشان را باور ندارند و از چالش‌ها و مبارزه‌های زندگی دوری می‌کنند تا توجه و تأیید جمع را از دست ندهند.

ما نیاز به توجه و تایید دیگران نداریم

اگر کمبود توجه داشته باشیم روابط اجتماعی ما به سمت خوبی نمی‌رود. اولین ضربه‌ای که خواهیم خورد این است که به هر سمتی که به ما توجه بیشتری بشود متمایل خواهیم شد. خواه آن سمت از سر صدق این توجه را نشان دهد یا از سر هر چیز دیگری.

یا اینکه ممکن است علیرغم توجه و تایید آن گروه، بودن و همراه شدن با آن‌ها با بعضی منافع دراز مدت ما منافات داشته باشد.

آدم‌هایی را در نظر بگیرید که همیشه با جمع همراه می‌شوند و نیازمند تایید دیگران هستند. کی این‌ها خواهند توانست خودشان باشند؟

مهم‌ترین چیزی که یک فرد را رشد می‌دهد استانداردها و اصولی است که برای خود دارد. اگر قرار است برمبنای این اصول و استانداردها تصمیم بگیریم، در این صورت وقتی بر مبنای همان اصول و استانداردها، تکلیف خود را با کسی یا گروهی روشن کردیم، دیگر معنی ندارد که اگر اندک توجه و تاییدی هم از آن‌ها دریافت کردید، از موضع خود کوتاه بیاییم.

اما وقتی اصولی برای خود نداریم، هر کس که دانه پاشید لاجرم ما را به دام خود خواهد کشید.

راه خودتان را طی کنید

اگر خودتان به خودتان اعتقاد دارید کافیست تا این راه نرفته را خودتان تنهایی و فقط به پشتوانه‌ی خودتان طی کنید.

بهترین قسمت چنین چالشی آن‌جایی است که شما زندگی خودتان را زندگی می‌کنید. آن‌جایی که شما نقشه‌ی زندگی خود را از روی دست دیگران نمی‌نویسید.

زمانی که شما این شجاعت را دارید که آنچه را که واقعاً هستید بپذیرید، احترام و توجه واقعی را از محیط اطراف خود دریافت خواهید کرد.

درست است که افراد اغلب همراه جمع می‌شوند تا حس امنیت داشته باشند. اما مردم افراد شجاع را که راه‌های تازه به روی جامعه باز کنند را دوست دارند: آن‌هایی که عرضه و شجاعت کافی برای اینکه خودشان باشند را دارند.

چرا مردم اینگونه افراد را دوست خواهند داشت؟ چون این افراد کم هستند.

چرا مردم اینگونه افراد را دوست خواهند داشت؟ چون دوست دارند خودشان هم بتوانند کارهای بزرگ را انجام دهند.

با دستاوردهای خود به این افراد نشان دهید که تبعیت از دنیای درون همیشه به نتایج خوبی ختم می‌شود.

اگر این کار را به سرانجام برسانید فقط خودتان راه درست را نیافته‌اید. بلکه عده‌ی بسیار زیاد دیگری را هم مورد الهام خود قرار داده‌اید.

برای اینکه این مسیر منتهی به موفقیت نامحدود شود باید دنیای درون خود را تقویت کنید. وقتی از درون قوی و پخته باشید، می‌توانیم هر مسیری را تنهایی و توأم با موفقیت طی کنیم.

قدرت دنیای درون از دردهایی که می‌کشیم می‌آید. فرار از روبه‌رو شدن با درد، رنج، تنهایی و ترس، فرار از قوی شدن است. قدرت دنیای درون از استقبال از چالش‌ها می‌آید. فرار از چالش فرار از رشد است.

این نوع قدرت، شکستنی نیست. این قدرت برای همیشه قابل اتکا است. وقتی در تاریکی فرو رفتید، وقتی چالش‌ها را به چالش کشیدید، وقتی شخصیت خودساخته‌ای یافتید که خیلی‌ها از عمق توانایی‌های شما خبر هم نخواهند داشت، وقتی قدم به قدم پیش رفتید و افق‌های دورتر را دیدید، و باز و باز پیش رفتید، به زودی روزی می‌رسد که از آنچه به دست آورده‌اید و از آنکه شده‌اید به خود خواهید بالید.

روزی خواهد رسید که به خاطر پیروزی‌های خود به خود مغرور شوید. خیلی زود روزی خواهد رسید که دیگران هم به شما خواهند پیوست. آن روزی است که شما منشأ الهام و امید برای افراد زیادی خواهید بود.

افرادی که روزی به شما ایمان نداشتند و به شما توجه نمی‌کردند. گاهی ممکن است شما را انکار کرده باشند یا حتی تمسخر و تحقیر کرده باشند، سرانجام چاره‌ای جز تحسین شما نخواهند داشت.

آن روزی که آنها از شما کمک بخواهند دیر نیست.

مردم شما را انکار می‌کنند یا تحقیر می‌کنند چون شکست خورده هستند و از شکست خورده بودن خسته هستند. به خاطر همین ناامیدی و خستگی به شما هم ایمان ندارند. آن‌ها فکر می‌کنند که هیچ‌چیزی هیچ‌گاه تغییر نخواهد کرد.

اما وقتی راه‌های جدید را باز کردید، آن‌ها به سمت شما خواهند آمد. برای آن روز آماده باشید. بگذارید قلب شما مانند خورشید بر همه یکسان بتابد.

دانلودهای رایگان – کلیک کنید